Στο σχέδιο νόμου που τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση και αφορά τον εκσυγχρονισμό της εργατικής νομοθεσίας, επισημαίνεται ότι βασικός στόχος είναι η καλλιέργεια κουλτούρας πρόληψης.
Ωστόσο, δημιουργούνται σοβαρά ερωτήματα σχετικά με το κατά πόσο ο στόχος αυτός μπορεί να επιτευχθεί, όταν – σύμφωνα με το ίδιο το Υπουργείο – ένας από τους βασικούς πυλώνες, δηλαδή ο θεσμός του Τεχνικού Ασφαλείας της Εργασίας, δύναται να ανατίθεται σε οποιονδήποτε άσχετο μηχανικό, ο οποίος δεν έχει διδαχθεί ούτε έχει έστω ελάχιστη εμπειρία στο αντικείμενο.
Πώς είναι δυνατόν να του ανατίθεται η ευθύνη για την ασφάλεια και, κατ’ επέκταση, για τη ζωή χιλιάδων εργαζομένων;
Επιπλέον, πρέπει να συνεκτιμηθεί ότι η ανάληψη καθηκόντων Τεχνικού Ασφαλείας ενέχει ιδιαίτερο ρίσκο, καθώς σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος, ο Τεχνικός Ασφαλείας υπέχει τις ίδιες ποινικές και αστικές ευθύνες με την επιχείρηση, οι οποίες μάλιστα σωρευτικά μπορεί να προέρχονται από τις πολλές δεκάδες διαφορετικές επιχειρήσεις που του έχουν αναθέσει αυτή την υπηρεσία. Υπό αυτές τις συνθήκες, καθίσταται αμφίβολο εάν ένας έμπειρος και καταρτισμένος επαγγελματίας μηχανικός θα επιλέξει να αναλάβει τον συγκεκριμένο ρόλο.
Σύμφωνα με εκτίμηση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) του ΟΗΕ, το κόστος των εργατικών ατυχημάτων αντιστοιχεί περίπου στο 4% του ΑΕΠ κάθε χώρας. Για την Ελλάδα, με ΑΕΠ γύρω στα 250 δισ. ευρώ, αυτό μεταφράζεται σε περίπου 10 δισ. ευρώ. Ακόμη και μια μείωση της τάξης του 20% θα σήμαινε εξοικονόμηση 2 δισ. ευρώ ανά έτος, αλλά και κάτι πολύ σημαντικότερο που δεν κοστολογείται :
Θα προστατεύετε η υγεία και η ζωή περισσότερων εργαζομένων !
Επομένως δεν έχουμε δικαίωμα να το αφήσουμε στην τύχη!
